Διαταγή της Πελοποννησιακής Γερουσίας προς όλους τους προκρίτους και κατοίκους των χωριών κοντά στα Δερβενάκια, 7 Ιουλίου 1822,35,7x23,5 εκ., Δωρεά Παναγιώτη Παρασκευόπουλου
Διαταγή της Πελοποννησιακής Γερουσίας προς τους προκρίτους και κατοίκους των χωριών κοντά στα Δερβενάκια
PDF↓
8 από 21
Ώρα για έρευνα!
Με μια πρώτη ματιά!
Και τώρα ελάτε λίγο πιο κοντά!
Πίσω από τις λέξεις κρύβεται μια εποχή! Ας ταξιδέψουμε ως εκεί!
Απέναντι στη στρατιά του Δράμαλη «με όπλα, με ξύλα, με πέτρας»
Ο συντάκτης του εγγράφου μοιάζει βιαστικός. Η στιγμή είναι δύσκολη και δεν υπάρχει χρόνος για αργοπορία. Το χέρι του τρέχει στο χαρτί και τα γράμματα μαρτυρούν ταχύτητα και αποφασιστικότητα. Ακολουθεί άραγε τη φωνή του αρχηγού που υπαγορεύει ή μήπως αυτός που γράφει είναι ο ίδιος ο αρχηγός; Τι σημασία έχει; Αρκεί η εντολή να είναι ξεκάθαρη. «Όλων των χωρίων», «όλοι εις τον πόλεμον», «με όπλα, με ξύλα, με πέτρας, κ΄ μ’ ό,τι άλλο φθοροποιόν». Η λέξη «εχαθήκαμε» να ηχεί πιο δυνατά από τις άλλες ή μήπως καλύτερα πιο σιγανά; Η λέξη Πατρίδα καλύτερα να γραφτεί με κεφαλαίο κι ας είναι με πεζό τα ονόματα κάποιων χωριών: «Ζάτουνα», «Σέρβου», «ατσίχολος», «άσπρα σπίτια», «μπέλεσι», «κι όλων των χωρίων λιοδώρας». Τα περισσότερα από αυτά τα χωριά της Αρκαδίας είναι ορεινά. Οι κάτοικοί τους σκληραγωγημένοι και δυνατοί, μαθημένοι να διασχίζουν γρήγορα τα βουνά, να περπατούν ακούραστα στα μονοπάτια. Δεν θα δυσκολευτούν να φτάσουν στον κάμπο του Άργους, ούτε να κλείσουν τα δύσβατα ορεινά περάσματα προς την Κόρινθο, στα Δερβενάκια.
Η επιστολή οφείλει να τους πείσει. Να τους κάνει να αποφασίσουν χωρίς δισταγμό να ακολουθήσουν, να μπουν στη μάχη. Το πρόσταγμα άλλωστε έρχεται από ισχυρούς προεστούς όλης της Πελοποννήσου. Οι υπογραφές και οι σφραγίδες είναι πολύ γνωστές. Το κάλεσμα στα όπλα γίνεται από τον ίδιο τον Κολοκοτρώνη και τον πιστό συναγωνιστή του, τον Δημητράκη Πλαπούτα. Από παιδιά και οι δύο κάποι και κλέφτες στην περιοχή. Διδάχθηκαν καλά την τέχνη του πολέμου ως μισθοφόροι και οι δύο στα Επτάνησα. Ατρόμητοι, χάρη σε εκείνους μπήκαν οι επαναστάτες στην Τρίπολη, το κέντρο των Οθωμανών στον Μοριά. Μήπως όμως διστάζουν οι χωρικοί; Δεν είναι κανονικοί στρατιώτες. Δεν ξέρουν από πειθαρχία ούτε από διαταγές. Πιθανόν, αν καταφέρουν να γυρίσουν ζωντανοί στα σπίτια τους, να συνεχίσουν να καλλιεργούν τη γη και να οδηγούν τα κοπάδια τους στη βοσκή. Αν ακολουθήσουν στη μάχη θα το κάνουν είτε από φόβο είτε από δέος στη μυθική μορφή του Κολοκοτρώνη. Γι’ αυτό γράφτηκαν και οι σκληρές απειλές δίπλα στην υπενθύμιση του ηθικού χρέους στην πατρίδα.
Πρέπει να τολμήσουν, να μη φοβηθούν. Αυτοί οι βουνίσιοι να γίνουν ο στρατός. Να μη σκεφτούν ούτε ότι δεν έχουν όπλα ούτε ότι είναι λίγοι μπροστά στη φοβερή στρατιά του Δράμαλη που με 20.000 στρατιώτες και ιππείς έχει φτάσει, ανεμπόδιστος σχεδόν, από τη Λαμία στην Κόρινθο. Σχεδόν κανείς δεν διανοήθηκε έως τώρα να αντισταθεί. Το σύννεφο της σκόνης που σηκώνουν τα πόδια των αλόγων και των στρατιωτών φαίνεται από μίλια μακριά. Ακούγεται από μακριά και ο φοβερός ήχος των τυμπάνων. Ο εντυπωσιακός στρατός ξεχύθηκε στα πεδινά και πανικόβλητοι όλοι εγκαταλείπουν τις πόλεις και τα χωριά. Σε λίγο θα πολιορκεί το κάστρο στο Άργος. Οι ίδιοι οι επαναστάτες αποφασίζουν να κάψουν τη γη και τη σοδειά. Χωρίς εφόδια η αήττητη στρατιά θα εξαντληθεί. Συμμαχούν με την πείνα και τη φοβερή καλοκαιρινή ζέστη στον Αργολικό κάμπο. Και πράγματι το πετυχαίνουν.
Τώρα όλο το σχέδιο βασίζεται σε μια υπόθεση. Μια αβέβαιη υπόθεση που όμως θα επαληθευτεί. Αν ο Δράμαλης αποφασίσει να επιστρέψει στην Κόρινθο για να ξεκουράσει το στράτευμά του, αν δεν προχωρήσει προς την Τρίπολη, τότε θα πέσει στην ενέδρα τους. Θα του επιτεθούν στο στενό πέρασμα, στα Δερβενάκια. Εκεί που οι στρατιώτες του θα περνούν λίγοι λίγοι και που δεν θα μπορεί να τον βοηθήσει το λαμπρό του ιππικό. Αρχαία αλάνθαστη στρατηγική των Ελλήνων.
Αυτή η μάχη είναι κρίσιμη και καθοριστική. Θα νικήσουν, και αυτή θα είναι μια από τις πιο μεγάλες νίκες όλης της Επανάστασης. Όχι μόνο γιατί θα ελευθερωθεί σχεδόν ολόκληρη η Πελοπόννησος. Όχι γιατί τα λάφυρα θα είναι πολλά και θα εξοπλίσουν τον άτακτο στρατό. Κυρίως γιατί θα είναι η πρώτη φορά που θα αντιμετωπίσουν μια άρτια οργανωμένη οθωμανική στρατιά. Θα είναι η πρώτη φορά που η Οθωμανική Αυτοκρατορία θα τους αντιμετωπίσει ως μια μεγάλη επανάσταση και όχι ως μια σειρά μικρών εξεγέρσεων που μπορούν εύκολα να αντιμετωπίσουν οι τοπικές φρουρές. Ο Κολοκοτρώνης θα επιστρέψει στην Τρίπολη θριαμβευτικά και η Γερουσία θα τον δεχθεί με τιμές, κανονιές και πυροτεχνήματα. Νίκες σαν και αυτή θα τους πείσουν να συνεχίσουν έναν τόσο άνισο αγώνα.
❃ Μικρά Σχόλια ❃
Η Πελοποννησιακή Γερουσία: ένας από τους πρώτους πολιτικούς θεσμούς των επαναστατών
Με θαυμαστή ταχύτητα, από τους πρώτους μήνες, οι επαναστατημένοι Έλληνες θα μεθοδεύσουν τη διοίκηση των επιχειρήσεών τους με εκλεγμένους αρχηγούς και οργανωμένους τοπικούς θεσμούς. Έτσι θα μπορέσουν γρήγορα και αποτελεσματικά να αντιμετωπίσουν τις πρώτες ανάγκες του Αγώνα. Το σύστημα όμως αυτό μακροπρόθεσμα θα δυσκολέψει πολύ τον συντονισμό του συνόλου των Ελλήνων, για την επιτυχία της Επανάστασης. Θα εγκλωβίσει επίσης τους τολμηρούς επαναστάτες σε παλαιότερες δομές εξουσίας και νοοτροπίες, τη στιγμή ακριβώς που αγωνίζονται να απαλλαγούν από αυτές. Ένας από τους θεσμούς που συγκροτήθηκε ήδη από τον Μάιο του 1821 είναι η Πελοποννησιακή Γερουσία, που εκδίδει αυτό το έγγραφο. Μέλη της εκλέχθηκαν κυρίως Φιλικοί και ισχυροί προεστοί, όπως ο Ασημάκης Φωτήλας, πρόκριτος των Καλαβρύτων, που υπογράφει ως αντιπρόεδρος της Γερουσίας τη συγκεκριμένη οδηγία στρατολόγησης. Η Α΄ Εθνοσυνέλευση, ενώ θα θεσπίσει κεντρική Κυβέρνηση δεν θα καταργήσει τους τοπικούς οργανισμούς, διστάζοντας ίσως μπροστά στη δυνατότητά της να επιβληθεί σε όλους τους επαναστατημένους Έλληνες. Έτσι, έως και την κατάργησή της από την B' Eθνοσυνέλευση του Άστρους, τον Απρίλιο του 1823, η Γερουσία και οι υπόλοιποι τοπικοί οργανισμοί θα εκδίδουν τις δικές τους αποφάσεις, ανεξάρτητα από τις κατευθύνσεις της κεντρικής Κυβέρνησης. Οι αποφάσεις τους θα οδηγούν την Επανάσταση σε νίκες αλλά και σε επικίνδυνα μονοπάτια.
Πολλές ηγεσίες σε έναν Αγώνα: ένα μεγάλο εμπόδιο
Ένα αγκάθι θα υπάρχει σε όλη τη διάρκεια του Αγώνα της Ανεξαρτησίας. Ένα αγκάθι που θα κάνει τις νίκες να μοιάζουν μικρότερες και τις ήττες μεγαλύτερες, παρά τις τιτάνιες προσπάθειες των αγωνιστών. Η διχόνοια των Ελλήνων. Η αδυναμία συνεργασίας. Τέλη Ιουνίου και ο Δράμαλης ξεκινά με τη στρατιά του από τη Λαμία. Η Κεντρική Κυβέρνηση έχει τις πληροφορίες της από νωρίς και έχει ήδη καταστρώσει σχέδιο εκστρατείας στη Ρούμελη με τη συμμετοχή ενόπλων και από την Πελοπόννησο. Ο Κολοκοτρώνης, ισχυρός, με πιστό στρατό γύρω του και με αυτοπεποίθηση μετά τη νίκη του στην Τρίπολη, νιώθει ικανός να οργανώνει και να διοικεί ο ίδιος τα σώματα των ενόπλων του Μοριά. Νιώθει τη δύναμη να αμφισβητεί τη διοίκηση και την Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου που απέκλεισαν όλους τους στρατιωτικούς. Θα αρνηθεί τις εντολές και θα διευθύνει τον πόλεμο ακολουθώντας τη δική του στρατηγική. Στο έγγραφο της διαταγής της Πελοποννησιακής Γερουσίας η υπογραφή και η σφραγίδα του μπαίνει δίπλα στις υπογραφές των προκρίτων και τη σφραγίδα του οργανισμού. Αν και πριν από την Επανάσταση τόσο ο Κολοκοτρώνης όσο και ο Δημητράκης Πλαπούτας, που συνυπογράφει τη διαταγή, δεν είχαν κάποιο υψηλό αξίωμα ή κάποια θέση ιδιαίτερου κύρους, οι στρατιωτικές τους ικανότητες και επιτυχίες στον Αγώνα έχουν αντιστρέψει τα πράγματα. Η δυναμική προσωπικότητα του Κολοκοτρώνη, η ηγετική του ικανότητα και η στρατηγική του ευφυία τον έχουν αναδείξει σε μεγάλο αρχηγό. Οι προεστοί της Γερουσίας μόνοι τους δεν αρκούν πια για να πείσουν τους κατοίκους να τους ακολουθήσουν στη μάχη και ζητούν την υποστήριξη των οπλαρχηγών. Οι στρατιωτικοί είναι τώρα η νέα δύναμη. Θα αγωνιστούν μαζί με όλες τις δυνάμεις των Ελλήνων για να αποδεσμευτούν από την οθωμανική κυριαρχία, αλλά θα ακολουθήσουν το δικό τους σχέδιο, θα βασιστούν στη δική τους δύναμη, θα αναζητήσουν τη δική τους ελευθερία. Θα χρειαστεί χρόνος, νίκες και ήττες, συγκρούσεις και απογοητεύσεις μέχρι όλες αυτές οι δυνάμεις να συσπειρωθούν γύρω από μία συλλογική ιδέα της ελευθερίας και να ενσωματωθούν σε ένα ενιαίο κράτος.
📖 Βιβλιογραφικές Παραπομπές
Ν.Κ. Αλιβιζάτος, Τα Συντάγματα του Αγώνα, Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, τ.3, Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2003.
Δ. Δημητρόπουλος, Οι Ιδρυτές της Νεότερης Ελλάδας. Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Αθήνα 2009.
Δ. Τζάκης, Τα πολεμικά Γεγονότα: Α. Oι εξελίξεις στα μέτωπα του πολέμου (1822-1824), Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, τ.3, Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2003.